درپاییزی که هیاهوی باد، مشت برروزن هستی ام میکوبد وچشمانم راتارمی سازد. به خود خزیده ام دیگربار تاپنهان شوم درتاریکی عمیق "بودنم" باچشمانی بسته وانگشتانی در گوشهایم. ومی ترسم از زمستانی که بر تخته پاره ها، برچارچوب شکسته ام، خواهد گذشت.
به خودخزیده ام دیگربار
نظرات شما عزیزان:
ارسال در تاريخ شنبه 17 دی 1390برچسب:زمستان, توسط حسین شریعتی نجف آبادی
تبادل
لینک هوشمند
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: